تمرین برای بخشیدن

من توی زندگیم از ادم‌های زیادی ضربه خوردم، گاها ضربه‌های خیلی سخت و دردناکی هم بودن ولی تا‌ الان تا همین ساعت همین ثانیه‌ای که گذشت؛ از هیچ کسی ناراحتی به دل نگرفتم.
نه بخاطر اون شخص، اینقدری هم بزرگ نشدم که بگم بخاطر خدا، بلکه بخاطر دل خودم!
هر رنجش و هر ناراحتی رو یه لکه‌ی سیاه می‌بینم که میفته روی قلب ادمی. اگه بهش بها بدی، اگه بیش‌تر از ارزشش بهش توجه کنی؛ اون لکه بزرگ و بزرگ و بزرگ‌تر میشه
قلبی هم که سیاه بشه، عاقبتش مشخصه..
اکثر مواقع وقتی کسی حرفی بهم زده که بوی رنجش داشته
که بعدش لرزش دست داشته
که خیره شدن به سقف برای نریختن اشکام داشته
که لعن و نفرین به خودم برای نتونستن کنترل اون بغض رو داشته
کمتر از یک روز خودم رو اروم کردم با این جمله‌ها که
- خب ادما فرق دارن
- من که جای اون نیستم، شاید اگه جاش بودم منم همینجوری رفتار می‌کردم
- ادما که نمیشه خوب مطلق باشن، بلاخره بدی‌هایی هم دارن
- تقصیر خودمم بود
- بخاطر دل خودت ببخش
و... 
اگه هم قهر کردم یا تحویل نگرفتم بخاطر اون شخص بوده که متوجه‌ش کنم کارش اشتباه بوده ولی این روزها دور و اطرافم آدم‌های زیادی می‌بینم که اهل بخشیدن نیستن
بدی اون فرد رو توی ذهنشون بولد می‌کنن و ازش یک فرد تاریک تاریک می‌سازن 
واقعا بیایم تمرین کنیم مثلا اگه شخص x  یک جا بهمون توهین کرد، نگیم این شخص کافر، دهری، بی‌دین، خدانشناسِ
بگیم خب این شخص x این رفتار اشتباه رو انجام داده ولی خیلی ویژگی‌های مثبت دیگه هم داره!
گفتم تمرین کنیم چون واقعا نیاز به تمرین داره!
سیاه دیدن آدم‌ها، قطع ارتباط کردن، عصبانی شدن کارهای سختی نیستن
ولی کار سختیه که بتونی ببخشی، بتونی بد نبینی، بتونی لااقل فقط بخاطر همون کارش مواخذه‌اش کنی!
یکم با خودت خلوت کن ببین توی همین بیان از چند نفر رنجیده شدی، از چند نفر بدت اومده و دیگه نخواستی یه سر به وبلاگشون بزنی، کمی روی علتش فک کن، کمی سعی کن علاوه بر خودت به اونم حق بدی 
اصلا اگه ادم بدیه ( که خدای ما این اجازه رو بهمون نمیده که کسی رو بد بدونیم و پایین تر از خودمون) ببین تو چقدر بزرگی، اینقدر بزرگ هستی که بتونی ببخشیش،‌  سعی کنی روش تاثیر مثبت بذاری؟
حرف‌هامو نصیحت نبین!
هیچ وقت دلم نخواسته اینجور مستقیم حرف بزنم ولی خب اینبار شد دیگه :)

بر تو خوانم ز دفتر اخلاق
آیتی در وفا و در بخشش

هر که بخراشدت جگر به جفا
همچو کان کریم زر بخشش

کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش

از صدف یاد دار نکتهٔ حلم
هر که برد سرت گهر بخشش